Kruk (Corvus corax) – duży ptak osiadły z rodziny krukowatych.

Charakterystyka




Cechy gatunku

Największy z krukowatych, wielkości jastrzębia, znacznie większy od wrony i gawrona. Rozpiętością skrzydeł dorównuje myszołowowi. Najinteligentniejszy z ptaków występujących w Polsce.

Obie płcie ubarwione jednakowo. Upierzenie czarne z metalicznym połyskiem. Duży, masywny dziób. Głowa duża, na podgardlu charakterystycznie nastroszone pióra. Długi, klinowaty ogon. Świetnie lata, w czasie toków wykonuje akrobacje powietrzne. Często szybuje. W locie silne uderzenia skrzydeł wydają charakterystyczne, świszczące dźwięki.

Głos: dźwięczne, głębokie, gardłowe krakanie – krótkie "krr". Stwierdzono, że kruki nadają sobie nawzajem imiona i mogą się wołać za ich pomocą[1].

Wymiary średnie

    * dł. ciała ok. 65 cm
    * rozpiętość skrzydeł ok. 120–150 cm
    * waga ok. 1000 g

Podgatunki

    * Corvus corax corax – Eurazja od Półwyspu Skandynawskiego, Wysp Brytyjskich i wschodniej Francji po Lenę (między Jenisejem a Leną oraz wokół Bajkału współwystępuje z C. c. kamtschaticus). Na południu granicę zasięgu stanowią Pireneje, Półwysep Apeniński, Półwysep Bałkański oraz północno-wschodnia Azja Mniejsza, Zakaukazie, północny Iran, środkowa Wołga oraz południowy Ural i Kazachstan. Współwystępuje z C. c. hispanus na Sardynii oraz prawdopodobnie na Korsyce i Sycylii. W Polsce szeroko rozpowszechniony, ale niezbyt liczny ptak lęgowy; jego liczebność jednak wzrasta.
    * Corvus corax hispanus – Półwysep Iberyjski, Baleary i (wraz z C. c. corax) Sardynia
    * Corvus corax laurencei (syn. C. c. subcorax) – wschodnia Grecja, Cypr, Turcja, Lewant, Mezopotamia, Iran i tereny od dolnej Wołgi i Zakaukazia po wschodni Kazachstan, Sinkiang, Afganistan, Pakistan i północno-zachodnie Indie
    * Corvus corax tingitanus – północna Afryka
    * Corvus corax canariensis – Wyspy Kanaryjskie
    * Corvus corax varius – Islandia i Wyspy Owcze
    * Corvus corax principalis – północna i wschodnia część Ameryki Północnej i Grenlandia
    * Corvus corax kamtschaticus – wschodnia Syberia i Kamczatka oraz Mongolia, północna Mandżuria, dorzecze Amuru i Hokkaido. Między Leną i Jenisejem współwystępuje z C. c. corax.
    * Corvus corax tibetanus – góry Azji Środkowej od Tien-Szanu po Pamir
    * Corvus corax sinuatus – od Gór Skalistych po Nikaraguę.

Zasięg występowania


Biotop

    Obrzeża dużych kompleksów leśnych, gdzie starodrzew przeplata się z bujnymi łąkami, w pobliżu rzek i zbiorników wodnych, pola poprzecinane kępami wysokich drzew. Zamieszkuje prawie wszystkie typy krajobrazu, również w górach.
Gniazdo
    Na wierzchołku wysokiego drzewa, najczęściej iglastego o gęstej koronie, a w górach na półce skalnej. W niektórych regionach Polski (Wielkopolska, Mazowsze) gniazduje na słupach trakcji elektrycznej. Gniazdo zbudowane z gałęzi i patyków, wyściełane mchem, trawami i sierścią.
Jaja
    W marcu składa 5-6 różnobiegunowych, silnie wydłużonych jaj o średnich wymiarach 46x33 mm, o tle zielonkawym lub niebieskawym z brunatnymi plamkami.
Wysiadywanie
    Od złożenia pierwszego jaja trwa ok. 20-23 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po ok. 5-6 tygodniach.
Pożywienie
    Wszystkożerny, jednak głównie pokarm zwierzęcy – drobne ssaki, ptaki, owady, dżdżownice, często padlina, również odpadki ze śmietników.
Ochrona
    Objęty ochroną gatunkową.




www.wikipedia.pl