Północną Amerykę zamieszkuje co najmniej kilka hominidów. Jednym spośród tych, które budzą największy strach, jest windigo - na poły mityczny hominid-ludojad.

W języku algonkińskim (używanym m.in. przez indian z plemienia Ojibwa) nazwa windigo oznacza "olbrzyma-ludożercę atakującego zimą". Według opisów, windigo osiąga wzrost do ok 2,8 metra, jego ciało pokrywa długie sklejone żywicą i piaskiem futro. Posiada duże, świecące na czerwono oczy, oraz twarz koloru czarnego. Posiada również długie kły i pazury. Potrafi bardzo szybko biec. Pozostawia za sobą krwawe ślady.

Windigo obserwowany jest najczęściej zimą. Żywi się mięsem, szczególnie zaś upodobał sobie mięso ludzkie. Zamieszkuje wschodnią i centralną Kanadę oraz północno-wschodnie rejony Stanów Zjednoczonych. Windigo nie zbliży się do swojej ofiary, jeżeli ta znajduje się za symbolem anasazi przypominającym nieco słońce.

Windigo znany jest również pod kilkoma innymi nazwami: wendigo (taka pisownia występuje w niektórych źródłach), weetigo (nazwa używana przez indian z plemiona Cree), wendego, wetiko, windeogag, witigo, witiko.

Ponieważ ogromna większość relacji o spotkaniach z windigo pochodzi od indian, naukowcy sugerują, że może to być zwierzę żyjące wyłącznie w mitologii indiańskiej. Niektórzy jednak sądzą, iż windigo może być nieznanym gatunkiem małpy człekokształtnej lub przedstawicielem któregoś ze znanych nauce gatunków małp. Inna teoria próbująca wyjaśnić pochodzenie windigo głosi, iż jest to tylko pustelnik.

Abstrahując od tego, czy windigo naprawdę istnieje czy jest tylko mitycznym stworzeniem, naukowcy wynaleźli termin "syndrom windigo". Używają go na określenie choroby psychicznej, która powoduje, że człowiek w okresie sezonowego braku pożywienia, poszukując pożywienia, ma skłonności do kanibalizmu.