WILK ANDYJSKI
W roku 1927 Lorenz Hagenbeck dyrektor ogrodów zoologicznych Hamburga-Stelling, handlarz zwierząt, syn i następca Karola Hagenbecka kupił za bardzo wysoką sumę pieniędzy od dilera w Buenos Aires skórę jakiegoś dużego okazu zwierzęcia z rodziny psów. Owa skóra trafiła do Niemiec gdzie wędrowała po różnych muzeach. Przez kilka lat futro pozostawało w różnych instytutach ale nikt nie zdołał wytłumaczyć do jakiego zwierzęcia należy. Diler który sprzedał ową skórę Hagenbeckowi przysiągł że pochodzi z wysokich łańcuchów górskich w Andach i należy do wilka górskiego. Niektórzy naukowcy uważali że skóra należy do wilka szarego (Canis lupus) ale była ona nie podobna do skór Canis lupus ze względu na długą przetłuszczoną sierść szczególnie na karku, małe uszy i długi puszysty ogon. Zresztą jak wiadomo wilk szary nie występuje i nigdy nie występował w Ameryce Południowej. W roku 1937 niemiecki zoolog Ingo Krumbiegel otrzymał kilka czaszek zwierząt z Andów. Wsród nich była czaszka wiskaczy andyjskiej, niewielkiego gryzonia zamieszkującego wysokie tereny o puszystej, długiej sierści oraz czaszka jakiegoś nieznanego dużego psowatego której obwód wynosił 31 cm. Owa czaszka posiadała bardzo słabe zęby charakterystyczne dla psowatych z Ameryki południowej takich jak lisy czy wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus).

Krymbiegel początkowo myślał że czaszka należy do wilka grzywiastego, ale była ona odmiennie ukształtowana i większa, gdyż czaszki 20 okazów wilków grzywiastych nie były większe jak 26 cm obwodu. Czaszka nie mogła zatem należeć do wilka grzywiastego ponieważ gatunek ten występuje w południowej Brazylii, Paragwaju i Argentynie. Jest to również zwierzę zdecydowanie żyjące na pampasach pokrytych wysoką trawą, a nie w wysokich zimnych Andach. Oprócz tego zwierzę to nie posiada tak jak inne psowate wełnistej podściółki, a więc nie mogłoby przetrwać w terenach górzystych.

Początkowo Krumbiegel nic nie wiedział o skórze znajdującej się w posiadaniu Hagenbecka, kilka lat później, w 1941 roku obejrzał u Hagenbecka długie, ciemnobrązowe futro które z całą pewnością nie należało do wilka grzywiastego, był to raczej futro jakiegoś psopodobnego stworzenia, przypominające nieco wilka szarego, które wytworzyło bardzo gęstą sierść wśród zimnych i mroźnych terenów andyjskich. Hagenbeck opowiedział że później był jeszcze w Argentynie, i tam również zauważył trzy skóry tego zwierzęcia, wśród których była również skóra młodego osobnika. Hagenbeck wspomniał że byłby kupił owe skóry gdyby nie okazały się dla sprzedawcy zbyt drogie z powodu swojej unikalności.

Zbadano raz jeszcze skórę oraz porównano ją z czaszką znajdującą sie w posiadaniu Krumbiegla i w końcu zoologowie doszli do porozumienia że skóra i czaszka należy do jednego gatunku zwierzęcia. Owo zwierzę otrzymało nazwę naukową: wilk hagenbecka (Dasycyon hagenbecki). Od tego czasu zoolodzy bezskutecznie czekają kiedy ten dziki pies pokaże się w całej swej okazałości w naturalnym środowisku. Czy będzie to srogi drapieżnik chyba nie, jest to pewnie tajemniczy duży krewniak lisów Pseudalopex, oportunistyczny łowca który żywi się zarówno ssakami jak i mniejszymi zwierzętami, z rzadka także roślinami.

W 1954 roku kilku badaczy zbadało próbki skóry wilka andyjskiego, według nich należała ona do jakiegoś psa domowego, prawdopodobnie owczarka. Ale czy Krumbiegel mógł się aż tak pomylić, chyba nie, ponieważ badania przeprowadzone były tylko pod mikroskopem (nie były to badania genetyczne), a nie potwierdzono jednoznacznie że skóra pochodziła od psa domowego. Stwierdzono tak jedynie dlatego że sierść przypominała swą budową sierści owczarka o długim futrze. Jak wiemy na świecie jest wiele ras owczarków: collie, alzacki, podhalański, szetlandzki, włoski maremmano, baerded collie, itd. które charakteryzują się długą sierścią. Jednak nie stwierdzono aby istniała takowa rasa owczarka w Ameryce południowej która posiada krótkie uszy i grzywę z gęstych włosów. Rok 1957. Cabrera (specjalista w dziedzinie psowatych Ameryki południowej) w swej encyklopedii o ssakach Ameryki południowej pominął wilka andyjskego stwierdzając uparcie, że skóra należała do psa. W 1961 roku naukowcy Cabrera i Herskovitz wspomnieli w taksonomii psowatych o wilku andyjskim jako o domowym psie. Prawdopodobnie uznali go za psa domowego jedynie ze względu na morfologię skóry i brak informacji że takie zwierzę istnieje w Andach.


Krumbiegel miał jednak coś do powiedzenia w tym sporze. Powiedział że mimo że pochodzenie skóry nie jest całkowicie wyjaśnione, czaszka musiała należeć do nowego gatunku psa z wysokich Andów, nie była to w 100% czaszka Canis lupus familiaris ale czaszka wilka andyjskiego.

Historia odkrycia:
Pierwszym domniemanym dowodem sugerującym istnienie nieznanego gatunku dzikiego psa była tajemnicza skóra zwierzęcia, zakupiona w 1927 przez Lorenza Hagenbecka w Buenos Aires. Skóra nie była podobna do żadnego z poznanych psowatych, posiadała długą, ciemną sierść, małe uszy i pokaźny ogon. W 1937 zoolog Ingo Krumbiegel odnalazł czaszkę niezidentyfikowanego ssaka. Po skontaktowaniu się z Hagenbeckiem naukowcy doszli do wniosku, że skóra i czaszka należą do jednego zwierzęcia - wilka andyjskiego. Badanie czaszki o bardzo słabym uzębieniu, która miała 31 cm. obwodu wykazało że zwierzę nie zostało dotychczas poznane przez naukę. W 1954 wysunięto hipotezę, że skóra tajemniczego wilka jest po prostu skórą owczarka. Zagadka czaszki nie została do dziś rozwiązana.



W 1995 roku niemieccy naukowcy zbadali DNA skóry wilka andyjskiego w jednym z muzeów niemieckich i potwierdził się czarny scenariusz, jakoby skóra należała do zwykłego pastereskiego psa. Mimo że futro należy do Canis lupus familiaris, nie można powiedzieć tego o czaszce, która jednak zagineła podczas wojny. Smutną rzeczą jest chyba to, że nigdy nie dowiemy do kogo tak naprawdę należała. A może kiedyś zwierzę to odnajdziemy wśród wysokich gór, i sprawa się rozwiąże. Na razie pozostaje nam tylko czekać.